Ne dersin, senin yerine düşünen ve yapan kişilerle çevrilmilse etrafın, hayat çok basit değil midir sence de? Aileni düşün mesela, çocukluğunu. Annen ne isterse onu yersin. Menüyü o belirler. Hangi kanalı izleyeceğini de onlar seçer. Evde bir televizyon isteyip istemediğin sorulmaz bile. Dayak yersin üzerine iki gram çamur bulaştı diye, ya da hiçbir şey bulaşamaz o 'değerli' gömleğe. Onlar büyütür seni. Sıfırdan alıp, yoğurur ve adam, kadın ederler. Evet hayatta başarırsın bir çok şeyi. Çünkü bunların üzerine kuruludur düzen. Tanrıcılık oynamak isteyen milyon tane hödük tarafından yönetilir bu şehir. Çocuklara fikir sorulmaz, evden iki sokak öteye uzaklaşsa hemen bir polis damlar başına. "Kayboldun mu? Annen baban nerde?" derler. O an lolipopu adamın gözüne sokası gelir çocuğun; o yaştaki çocuk göt nedir bilmez henüz.
Büyütülen çocuklar vardır genelde, bir de büyüyenler. Ne anne ne baba... Bir psikoloğa gitse tamamdır her şey; 'sorunlu' mührü basarlar küf kokan kağıtlara. Yalnızdırlar hep kafalarının içinde. Tek yoldaşı hayal güçleri.
Ben de yazıyorum işte, marketlerdeki indirim anonslarının arasına sıkışan kayıp çocuklar olduğu müddetçe. İstediğiniz türden bir yetişkin olamadım. Hayal gücümü kaybetmeye de niyetim yok. Bir rahat bırakın beni. Belki dolaşmak, koyduğunuz sınırların ötesini keşfetmek istiyorumdur.
